در پس کوچه های خاوران از خانه ی پروین تا میدان اعدام در روز خاکسپاری سایه در وطن سرگردانم راننده می پرسد مددکاری؟ بیدرنگ میگویم آری فکرمی کنم ، هستم ، نیستم، چیستم؟ دنبال چه میگردم در این محله های ویران دراین محله های پر دود و دم دربین زنان وامانده از زندگی دورمانده از فرزند دورمانده از دیارخود بیقرار رهایی از دام اعتیاد بیقرار بازگشت به یک زندگی ارام و بی دردسر با فرزندانی پریشان، با نوزادانی که در خیابان به دنیا میایند از مادرانی معتاد از پدرانی نامعلوم با خودمی‌گویم چه کاری از من برمیاید؟ کاشکی مددکار بودم کاشکی روانشناس بودم کاشکی بازی درمانی بلد بودم سالها را فقط با اهن و فولاد ، اب و خاک کوه و رودخانه، پتک و کوره سروکارداشتم چقدر اسان بود تغییر مسیر رود چقدر اسان بود کندن راه در دل کوه چقدر اسان بود ساختن سد و نیروگاه و چه سخت است تغییر انسان نجات جسم و روح و روان انسان برگرداندن مسیر انسان ساختن انسانی نو، انسانی پاک ، انسانی نیک کاشکی مددکار بودم

چه عشقی شعله ور است درون این انسانهای شیفته ، این انسانهای واله و شیدا، به چه می اندیشند ؟ که جوانی خودرا در راه های دور، در روستاهای گرم و خشک، در خانه های گلی یا کپرهای حصیری به میانسالی می رسانند؟ چه فروغی در نگاهشان و چه آتشی در دلشان نهفته است که خواب ندارند، آرامش ندارند ، تفریح ندارند… فقط می روند و‌می کاوند و می جویند آبراهه های باریکی را که شاید روزی رودخانه شوند سرچشمه هایی که شاید گل نشوند گلهایی که شاید پرپر نشوند دخترکانی که زود مادر نشوند پسرکانی که هرگز معتاد نشوند امید دارم اینهمه تلاش، این حجم خستگی ، این خروارها عشق بهاری میرویاند در دل زمستان جوانه ای میشود بر شاخه ای خشک میوه ای میشود در تابستانی سوزان و عطشی را فرو می نشاند در دل تشنگان مهر

هنوز آبان است فصل رنگ گرمی میوه های پاییزی فصل بخاری گازی و خوراکی های قایم کرده ی مادرانه فصل گره زدن های تدریجی نخ های رنگارنگ به امید دلگرم کردن آنانکه دوستشان داریم فصل ورق زدن تمام خاطرات شبهای طولانی بچگی هامان آبان یعنی هنوز سرمای زمستان از راه نرسیده ما دراین انتظار به این شهر آمديم، شهری که دل هایمان به دل های کودکانه ی بسیاری گرم است، اما اینجا هوا سرد است آنقدر سرمایش هنوز از راه نرسیده میهمان جان و دلت می شود که نمیدانم اگر من جای آن کودک بودم، حاضر بودم یا نه لحظه ای گرمای زیر پتو کنار بخاری را رها کنم و به کوچه پس کوچه های سربالایی و سرد خودم را برسانم. خودم را برسانم به اتاقک های سردتری که در آن قرار بود یاد بگیرم بابا آب داد... بابا نان داد ... بابا آمد... بابا در باران آمد... اما آیا این کلاس درس سرد و نم گرفته ی احاطه شده در میان گل وباران های بجامانده در مسیر راه به من درس زندگی می دهد یا اصلا خود زندگی دست به کار می شود و به من می آموزد هرآنچه را که خود بخواهد... لحظه ای جدا میشوم، ازاین کلاس درس و تخته ی سیاهش و حتی از نقاشی های بی روح کودکانه ی روی دیوار، انگار در جاده ای مه گرفته رها می شوم و امتداد بی پایان این جاده لبخند تلخی بر لبانم می نشیند، با خودم که فکر می کنم میبینم اینجا شهری ست که درآن خیلی از باباهای کودکان رفته اند و هرگز دیگر باز نگذشته اند، این یعنی هرشب یک قصه ی ناتمام سهم خواب شبانه اش می شود: "قصه ی بابا در باران هم نیامد" شاید ابهام جاده های بی پایان آزاردهنده باشد اما جاده هایی که انتهای دره هایش پیداست هم همیشه زیبا نیست، باباهای نرفته ی این شهر کم نیستند، آنانکه نمی توانند در خانه را بزند، کودکش در را باز کند و او با نان بیاید، شاید این قصه تلخ تر باشد! دلنوشته پنجمین سفر یک مددکار اجتماعی به نورآباد